Jako na wpół kontemplacyjna wspólnota monastyczna, o korzeniach pustelniczych, Zakon pielęgnuje ducha kontemplacji wśród swoich członków. Mnisi paulińscy, pamiętając o charakterze i duchu wspólnoty, starają się należycie łączyć kontemplację i ducha modlitwy z różnymi formami pracy apostolskiej. Te dwie części naszego charyzmatu przeżywamy w życiu wspólnotowym, na wzór Chrystusa, który powiedział: „Gdzie dwóch lub trzech zbiera się w imię moje, ja jestem pośród nich” (Mt 18,20). To połączenie życia kontemplacyjnego z życiem duszpasterskim było ewidentną cechą Zakonu od samego początku. Gdy pierwsi bracia Paulini poświęcili się bardziej intensywnemu życiu zgodnie z mottem wspólnoty Solus Cum Deo Solo (Sam na sam z Bogiem), coraz więcej osób zaczęło szukać u nich opieki duszpasterskiej. Charyzmat półkontemplacyjny Zakonu przypomina duchowym synom św. Pawła Pierwszego Pustelnika, że ​​każde dzieło apostolskie zaczyna się od zażyłej relacji z Bogiem, od wyjścia na pustynię i spotkania tam z Bogiem.